De strategie om de feministische opvatting van subjectiviteit als basis voor kunstwerken te gebruiken (zie aflevering 440), resulteert in diverse manieren van aanpak. Sally Potter noemt er twee:
- opbouw van een beeldtaal die is gebaseerd op het vrouwenlichaam;
- onderzoek van de vrouwstereotypen en hoe zij functioneren.*
Hierbij kunnen onderwerpen aan bod komen als:
- menstruatie;
- voortplanting;
- vrouwelijke seksualiteit;
- onderuithalen van het eindeloos door mannen geportretteerde ‘vrouwelijk mysterie’.*
De werkwijzen kunnen zijn:
- bewijsmateriaal verzamelen van het onnoembare (taboes, niet te beschrijven dingen) of de sporen ervan;
- de mythe, het taboe en een cult van de moeder tegenover het patriarchale zetten;
- het mannelijk staren naar vrouwen met gelijke munt terugbetalen, de eeuwenlange stilte rondom vrouwen doorbreken en het vrouwelijk naakt/de muze aan het woord laten;
- stereotyperingen blootleggen en bekritiseren;
- het tegenovergestelde doen van wat de stereotype verwachting is.*
Het zijn allemaal manieren om te ontsnappen aan en zich te keren tegen de gevormde beelden van de vrouw als passief en incompetent wezen. In dit opzicht kan juist de performance goed werken, want vrouwen hebben positieve en ingenieuze manieren gevonden waarop ze de onmogelijke voorgeschreven rollen uit de weg gaan of bekritiseren.*
Als voorbeeld haalt Potter weer de ‘kwijnende, betoverende’ ballerina, de ‘mannen uitdagende’ groteske koningin en de slachtofferige smartelijke zangeres aan (zie aflevering 438). Feministen laten zien hoeveel fysieke kracht en energie de ballerina nodig heeft om er ‘betoverend’ uit te zien, ze geven de ‘groteske’ koningin een scherpe tong die laat zien hoe zij gebruikt wordt, en ze laten de zangeres krachtige liederen zingen.*
Het toont allemaal een sterke vrouwelijke aanwezigheid en geeft een idee van nieuwe vaardigheden waarmee vrouwen hun voordeel kunnen doen.*
