De eeuwenlange traditionele manier van kijken naar het lichaam van vrouwen, als een object (zie ook afleveringen 421-422), kan een belangrijke dwarsligger zijn voor vrouwelijke performancekunstenaars, zo schreven Roszika Parker en Griselda Pollock (zie aflevering 432-433). Ze wezen daarbij op een ‘uitstekend artikel over performance’ van Sally Potter (1949), dat is besproken in de afleveringen 433-446.
Hoewel de performance als nieuwe kunstvorm eindeloos veel mogelijkheden bood aan vrouwen, leverde het tegelijkertijd het grootste en meest directe gevecht op met de vrouw als afbeelding, als object, het door de mannenblik gekleurde kijken naar haar lichaam. Iemand als de performancekunstenaar Carolee Schneeman maakte het haar dagelijks werk en doel om dit beeld aan flarden te scheuren, nieuwe beelden te maken en de toeschouwer een spiegel voor te houden (zie YouTube filmpje en ook aflevering 183).
In 1980 is er een internationale feministische kunsttentoonstelling getiteld Issue: Social Strategies by Women Artists. Het is georganiseerd door de beroemde kunstcritica Lucy Lippard. Ook daar gaat het om ‘naar buiten treden’, laten zien dat er meer perspectieven zijn dan alleen die van mannen. Onderwerpen zijn: racisme, imperialisme, kernoorlog, honger en inflatie. Tijdens een historische conferentie net na de opening van deze tentoonstelling (15-16 november 1980), getiteld Questions on Women’s Art, is er een clash van overtuigingen.*
Feministen staan voor zeer lastige kwesties over het maken van kunst (hoe?), wat je ervan moet vinden, hoe je je moet verhouden tot conventionele of radicale kunstpraktijken. Ga je voor de (in die tijd gangbare) conceptuele kunst, of kies je juist het (al wat op zijn retour zijnde) expressionisme, of keer je gewoon terug naar het (opnieuw opkomende) figuratieve schilderen?*
Een van de grootste conflicten op de conferentie gaat over de relatie tussen het persoonlijke en het politieke in de feministische theorie en in de kunstpraktijk.*
