De ideeën van Sister Seven in het kader van het nucleair protest en de vrouwen vredesbeweging (zie aflevering 464-465), krijgen vorm in een reizende tentoonstelling (Engeland, Nieuw Zeeland, Amerika) met posters, poëzie en objecten, die te zien zijn in evenementenlocaties, buurthuizen, bibliotheken, beurzen, festivals, conferenties en instellingen voor volwasseneneducatie.*
Waar het maar kan verzorgen de leden van Sister Seven live optredens, zoals de performances Brides against the Bomb. In die performance, zo schrijven Roszika Parker en Griselda Pollock, trouwen de vrouwen gekleed als bruiden om de beurt met een raket: ‘iemand met een goede baan bij het ministerie van Defensie’. In eerste instantie is de bruid bereidwillig, maar wanneer ze zich verzet, wordt ze vastgebonden aan de raket. Het publiek strooit met vredesconfetti en uiteindelijk weet de bruid zichzelf te bevrijden. Ze verklaart zichzelf sterk en vrij.*
Deze performance maakt gebruik van de traditionele ideeën rondom het huwelijk, aldus Parker en Pollock. Het ondermijnt de veronderstelde passiviteit van vrouwen, doordat de ‘bruiden’ via eigen acties (en die van anderen, het publiek dat vredesconfetti strooit) zichzelf vrijmaken. Tegelijkertijd is er de link naar het nucleaire debat, namelijk door te suggereren dat raketten niet noodzakelijk zijn maar hooguit een onderdeel van een slecht huwelijk, een contract voor het leven dat verbroken kan en moet worden wanneer dit het leven in gevaar brengt.*
De noodzaak is om de kwesties zo te presenteren dat de betovering van onvermijdelijkheid wordt verbroken, schrijven Parker en Pollock, en gewone mensen het gevoel te geven dat zij in staat zijn om hun toekomst te veranderen.*
In de media is de kracht van beelden alomtegenwoordig, het is een middel om het denken van mensen te beïnvloeden en zelfs wat mensen zich aan mogelijkheden (niet) kunnen voorstellen. Het is op dit gebied dat volgens Parker en Pollock de feministische kritiek en weerstand het meest urgent en potentieel effectief is. Het middel hiertoe zijn de communicatieprocessen die je in de kunsten ziet, met haar onmiddellijkheid en mogelijkheid van betrokkenheid en discussie. Dit kan de dominante, onbeantwoordbare boodschappen van de publieke media doorbreken, aldus Parker en Pollock.*
