Maker onbekend, foto gevonden op Modernisms Research Centre.
Na hun gezamenlijke introductie (zie afleveringen 343-466) gaat Griselda Pollock verder zonder Roszika Parker in hun boek Framing feminism. Het artikel dat Pollock schrijft is getiteld Feminism and Modernism.*
Onder het kopje Wat is feministische kunst? opent Pollock haar artikel met een citaat van Mary Kelly (1941, zie ook afleveringen 145, 217, 342, 394-397). Volgens Kelly kun je feministische kunst niet indelen in bepaalde culturele categorieën of bepaalde typen of sommige vormen van tekstanalyse.*
En waarom dan wel niet?
Omdat, zo schrijft Kelly, feministische kunst de beoordeling met zich meebrengt van politieke interventies, campagnes en verplichtingen en ook van artistieke strategieën.*
Het citaat van Kelly komt uit een stuk over de herziening van de modernistische kritiek (Reviewing Modernist Criticism, Screen, 1981, vol.22 no.3, p.58). Pollock haakt daarop in. Natuurlijk, zij koos dat citaat ;-). Ze schrijft dat in de late jaren 1960 en in 1970 het modernisme als het dominante voorbeeld voor de kunstpraktijk op vele fronten wordt betwist.*
Het modernisme, hoe zat dat ook alweer? Dat kwam eerder aan bod in dit feuilleton, bijvoorbeeld in aflevering 339. Daar valt onder andere te lezen dat het waardesysteem dat kunstinstituties ondersteunt, grotendeels haar fundament in het modernisme vindt dat na de Eerste Wereldoorlog (1914-1918) is ontstaan.
Terwijl het modernisme onder vuur komt te liggen, zijn er in de jaren 1960 vele politieke en sociale omwentelingen. Pollock noemt als voorbeelden de jeugdbewegingen, de Black Consciousness Movement of Swartbewussynsbeweging (antiapartheidsbeweging in Zuid-Afrika), nationale onafhankelijkheidsbewegingen. Vanuit deze bewegingen ontstaan er totaal nieuwe omstandigheden, een geheel van nieuwe denkbeelden, retoriek en politiek, aldus Pollock, en ‘een van de belangrijkste daarvan was de vrouwenbeweging’.*
De vrouwenbevrijdingsbeweging, zoals het in eerste instantie wordt genoemd, vertegenwoordigt een heropleving van de vier eeuwen oude strijd van vrouwen om toegang tot volledige mensenrechten te verkrijgen. Het nieuwe feminisme wordt gevormd en gevoed door de vele nieuwe en radicale krachten, zowel politiek als cultureel, van de late twintigste eeuw.*
