Foto gevonden bij Mitchell-Innes & Nash.
Het hele idee van het essay On sexual politics and art van Mary Kelly is natuurlijk juist om uit te zoeken wat dat is, die feministische praktijk (zie aflevering 471). Maar goed, Kelly is niet de eerste die daarover begint.
De feministische praktijk die zij in de eerste zin van haar essay noemt en verder niet uitlegt (zie aflevering 471) … ik ga er gemakshalve maar van uit dat ze hetzelfde bedoelt als de aspecten die eerder in dit feuilleton aan bod zijn geweest: de democratisering van kunst, de rol van de kunstenaar demystificeren, het eren van de vrouwelijke kunstenaars uit het verleden, de eis van de vrouwenbeweging om toch vooral te gaan samenwerken (al is dit voor sommigen niet verenigbaar met de autonomie van de kunst).
Het feministisch problematische, ook genoemd in de eerste zin van Kelly’s essay, hangt samen met het kader dat ze noemt, al geeft ze dus niet aan wélk kader ze bedoelt, wat het nogal vaag maakt (zie aflevering 471). Ik ga er maar van uit dat voor Kelly dit kader alles te maken heeft met de patriarchale, marxistische en psychoanalytische theorieën en ideologieën waarin ze zich heeft verdiept, en die voor haar de omlijsting vormen van feministische kunst (zie aflevering 471).
Het kan dus zijn dat ze bedoelt dat feministische kunst geen eilandje kan zijn. Waarmee ze, gezien de theorie van filosoof Jerrold Levinson en zijn kunstbewuste makers van kunst (zie aflevering 44 en verder), een punt heeft.
Eén aspect van het feministisch problematische, schrijft Kelly vervolgens, is de afwezigheid van enig idee van ‘praktijk’ in de manier waarop de vraag momenteel wordt geformuleerd, dat wil zeggen ‘Wat is feministische kunst?’ Als je de vraag op die manier stelt, aldus Kelly, dan kun je rekenen op moralistische antwoorden zoals ‘het is dit, niet dat, enzovoort’. Deze antwoorden definiëren een essentie, iets dat eendrachtig en niet tegenstrijdig is, en andere zaken uitsluit.*
Waar komen dit soort ‘essentie-antwoorden’ volgens Kelly vandaan?
