Foto gevonden op site kunstenaar.
Het laatste punt waarbij Mary Kelly haar verzameling psychoanalytische theorieën (zie afleveringen 471-483) combineert met kunst van vrouwen, in haar essay On sexual politics and art*, is het vrouwelijk discours (gesprek, betoog, datgene waarover en de manier waarop in een bepaalde groep gesproken wordt).
De punten 1) Vrouwelijke cultuur (moeder kunst) (afleveringen 484-485), 2) Vrouwelijke anatomie (body art)(aflevering 486), en 3) Vrouwelijke ervaring (egokunst) (afleveringen 487-490), worden compleet gemaakt met 4) Vrouwelijk discours (de ander kunst).
Volgens Kelly spelen alle drie de vorige punten een rol bij het vrouwelijke discours, ‘de ander kunst’, ofwel identificatie met de ‘ander’, maar gaat het bij punt 4 vooral om wat de vrouw zelf ooit was of wat ooit deel van haar was. Als ik Kelly goed begrijp gaat het om zelfanalyse, wat in zeker zin altijd betekent dat je terug kijkt naar wat was.*
De kunstenaar geeft in haar kunstpraktijk ‘de intersubjectieve relaties vorm’, schrijft Kelly.* Het van oorsprong Latijnse woord ‘intersubjectief’ betekent letterlijk ‘tussen de subjecten’. Het gaat om mensen die dingen delen, waardoor bijvoorbeeld een ervaring niet puur subjectief en ook niet puur objectief is.
Dit vormgeven van intersubjectieve relaties maakt de kunstenaar tot een vrouwelijk subject, geen object, benadrukt Kelly. De kunstenaar is meestal niet zichtbaar in het werk aanwezig. Is dat wel het geval, dan maakt ze stevig duidelijk dat er sprake is van afstand, bijvoorbeeld door gebruik te maken van tekst. Dergelijk werk is meestal scripto-visual (het samengaan van beeld en tekst), juist omdat het vrouwelijke discours probeert om het onuitgesprokene, het vrouwelijke, de negatieve duiding, te verwoorden in een taal die samenvalt met het patriarchaat.*
Het is volgens Kelly tegelijkertijd wel de reden waarom het kunstwerk van een vrouw altijd het gevaar loopt door dat patriarchaat opgeslokt te worden.*
Dit is het meest volwassen, ‘in balans’ stukje in heel Kelly’s essay. Dat heeft wellicht te maken met het feit dat de kunstenaar die zij als voorbeeld noemt … zijzelf is, en haar kunstwerk Post-Partum Document, 1978 (zie hiervoor de afleveringen 145, 217 en voor afbeeldingen en info zie haar site).
Kelly heeft nog een kort nawoord met meer van hetzelfde. Ik vind het gezegend. Tijd om verder te gaan met het volgende essay, dat van Rozsika Parker.
