Foto gevonden op site kunstenaar.
Ik was het zelf al bijna vergeten, door al dat gepuzzel met het essay van Mary Kelly, maar ik had in aflevering 470 aangekondigd dat ik de essays van Mary Kelly, Rozsika Parker, Judith Barry en Sandy Flitterman zou bespreken.
Het essay van Parker heeft de titel Feminist art practices in ‘Women’s Images of Men’, ‘About Time’ and ‘Issue’. Het is opgenomen in Framing Feminism, maar verscheen in Art Monthly, 1981, no.43, pp.1-19.*
In 1974 is er in Londen geen galerie die een tentoonstelling accepteert van 26 vrouwelijke conceptuele kunstenaars, zo opent Parker haar essay. Het gaat om de tentoonstelling Ca.7,500, georganiseerd door de Amerikaanse critica Lucy Lippard (zie ook aflevering 359). In 1980 heeft de ICA (galerie in Londen) drie grote feministische tentoonstellingen, een filmseizoen voor vrouwen, een aantal paneldiscussies en de weekendconferentie Questions on Women’s Art, met kunstenaars van de drie tentoonstellingen en van het waagstuk Eight Artists: Women: 1980, in de Acme Gallery.*
Watskebeurt?
Of in de woorden van Parker: ‘Vanwaar die verschuiving?’*
Het kan volgens haar niet worden gezien als een symbolisch gebaar, een manier om tegemoet te komen aan feministische eisen voordat de deur weer dichtvalt. Daarvoor is de tijdspanne en het brede spectrum aan evenementen te groot.*
Een aantal factoren zorgen voor de evenementen bij de ICA, aldus Parker. Zo heeft er dankzij de vrouwenbeweging een grote bewustzijnsverandering plaatsgevonden, maar belangrijker nog zijn de strategieën van feministische kunstenaars geweest. Zij hebben sinds 1974 gestreden voor toegang tot de kunstwereld en organiseerden tegelijkertijd alternatieve tentoonstellingsruimten en stelden zelf tijdschriften samen.*
Daarnaast hebben vrouwen die binnen het systeem werkten – op kunstacademies, universiteiten, in galerieën, kunstcentra en regionale kunstgenootschappen – de inspanningen van vrouwen gesteund. Tegelijkertijd ontstonden er onafhankelijke netwerkgroepen met vrouwelijke kunstenaars in het hele land. Paneldiscussies, feministische conferenties en workshops behandelden keer op keer de kwestie van feministische kunst, wat dat mogelijk zou kunnen zijn.*
De tentoonstellingen bij de ICA geven het volgende antwoord: feministische kunst het bestaat niet.
