De kritieken bij de tentoonstelling Women’s Images of Men (zie aflevering 493) bedwingen voornamelijk het ongemak dat de expositie veroorzaakt, schrijft Rozsika Parker. Enerzijds is er een totale ontkenning van welk ongemak dan ook, anderzijds worden de werken weggezet als stereotypisch feminisme.*
De totale ontkenners kenmerken de expo als mooi, interessant, niet echt heel erg Amazone-achtig en zelfs als zeer vleiend voor het mannelijk ego. Ofwel, zo kenmerkt Parker, de werken vallen voor deze ontkenners in de categorie ‘geruststellend voldoend aan het vrouwelijke stereotype’.*
De totale wegzetters kenmerken de kunstwerken als agressieve uitbarstingen van niet-representatieve neurotici, als een door woede gesaboteerd streven. Ofwel, zo kenmerkt Parker, voor deze wegzetters geldt de categorie ‘lelijk en extremistisch feministisch stereotype dat je moet afwijzen en beschimpen’.*
Ja, het is lastig voor die critici om iets anders te doen dan ze altijd deden in de veilige door mannen gedomineerde kunstwereld. Voor vrouwen was er altijd en eeuwig dat vrouwelijke stereotype waarin ze koste wat kost geperst werden, en met de komst van het feminisme houdt de criticus vast aan dat eeuwige vrouwelijke stereotype en zet feministische kunst daartegen af.*
Maar, jawel, er komen toch mannen met een nieuwe strategie. Zij delen de feministische kunst in twee categorieën in: werk van redelijke feministen, die gewoon gelijke rechten eisen, en werk van feministen dat op fiks geruzie kan rekenen.* Tjonge, ja, een hele vooruitgang.
Wie wat waarover ook zei, de tentoonstelling is uitdagend en populair. Het breekt de bezoekersrecord van alle vorige tentoonstellingen bij de ICA (zie aflevering 492). De meeste vrouwen vinden het werk boeiend, ze herkennen de getoonde patronen in de manier waarop vrouwen mannen zien. Verder is er een aantal terugkerende thema’s over de manier waarop vrouwen van oudsher mannen weergeven.*
