Het korte filmpje bij deze aflevering is gewoon fijn om even naar te kijken en te luisteren (Engels), over kunst van vrouwen in het MoMa.
De kunstenaars die performances tonen bij tentoonstelling About Time; Video, Performance and Installation by 21 women artists, ondervangen op diverse manieren de traditie van vrouwelijke artiesten als spektakel voor een publiek (zie aflevering 498).
De kunstenaars verleggen de aandacht van het publiek van de kunstenaar als object naar het subject: hun werk, aldus Rozsika Parker. Ze houden zichzelf op afstand door gebruik te maken van video, belichting en opgenomen stemgeluid. Verder zijn er maar weinig kunstenaars die zich direct bezighouden met het publiek. Een aantal werkt met de rug naar het publiek, anderen bevinden zich helemaal niet op het podium, waardoor het publiek een merkwaardige verzameling voorwerpen te zien krijgt – de sporen van de aanwezigheid van de kunstenaar.*
Het nadeel van alle performance kunst – het beperkte aantal mensen dat in de gelegenheid is om op een vastgesteld moment een werk te zien – is vooral dringend voor vrouwen die geïnstitutionaliseerde discriminatie bestrijden, schrijft Parker. De installaties die bij de performances horen staan wel ten toon in de galerie, maar de expo is van korte duur (10 dagen) en er worden steeds andere performances getoond.*
Waarom het vooral voor vrouwen die geïnstitutionaliseerde discriminatie bestrijden een probleem is, vertelt Parker er niet bij. Ik ga er ook maar niet naar raden.
De tentoonstelling Issue is samengesteld door Lucy Lippard (zie ook aflevering 492) en is vooral politiek getint met bijdragen die aantonen hoe feministische kunst heeft gezorgd voor sociale veranderingen.*
Het feit dat de drie tentoonstellingen – Women’s Images of Men, About Time en Issue – in een galerie plaatsvinden, heeft niets te maken met een poging om door de gevestigde orde geaccepteerd te worden, aldus Parker. Het gaat erom deze orde te veranderen. Kunst is niet zomaar een eenvoudige visuele ervaring, het kan kennis voortbrengen over machtsstructuren. De krachtigste werken leggen de link tussen het persoonlijke en het algemene.*
Tot slot noemt Parker haar eerdere opmerking dat er geen feministische kunst is (zie aflevering 493). Zij ziet meerdere kunstpraktijken, steeds in ontwikkeling, die door de toenemende aandacht vooruit worden geholpen.
