Foto gevonden op Tumblr bij Tom Isaacs. Zie ook op mijn Gina Pane Pinterest.
In de eerste categorie kunst van vrouwen die Judith Barry en Sandy Flitterman noemen, een essentialistische positie (zie aflevering 501), moet het verheerlijken van vrouwenlichamen in kunstwerken een identificatieproces teweegbrengen, zodat de ontvangers van het kunstwerk (de vrouwen voor wie het werk bedoeld is) zich in hun eigen vrouwelijkheid bevestigd zien.*
Bij dit type kunstwerken gaat het er soms om het moederschap opnieuw te definiëren als de zetel van vrouwelijke creativiteit. In een samenleving die vrouwen isoleert en competitie promoot, wil deze kunst solidariteit onder vrouwen stimuleren door emotionele aantrekkingskracht, rituele vorm en synesthetische effecten in performances, aldus Barry en Flitterman.* Synesthesie is een koppeling van zintuigen, bijvoorbeeld geluid waarnemen in beeld of kleur, vormen ruiken.
Als voorbeeld voor essentialistische kunst noemen de auteurs Gina Pane, de Franse body artist die in haar performances grossiert in heftige zelfbeschadigingen en in ritualistisch tekenen met haar eigen bloed. Marina Abramović heeft een re-enactment gedaan van een performance van haar (zie afleveringen 79-80). Over Gina Pane is erg weinig te vinden, dus heb ik een tijd geleden een blog over haar gemaakt van de beetjes info die ik vond, en op Pinterest heb ik een bord Gina Pane gemaakt met een aantal foto’s van haar werken.
Nu is Pane natuurlijk een interessante kunstenaar en is het verleidelijk om haar werk te analyseren, maar toch ben ik verbaasd dat Barry en Flitterman haar noemen als voorbeeld. Als je kijkt naar hoe ze de essentialistische kunst hebben omschreven – met de nadruk op vaginale vormen, mystiek, rituelen en het idee van een vrouwelijke mythologie – dan zou je eerder denken aan een van de kunstenaars die ik in aflevering 501 heb genoemd.
Maar goed, Gina Pane dus.
