Foto gevonden bij Gardiner Museum.
De strategie om de kunst van vrouwen als een vorm van subcultureel verzet te beschouwen, de zogenoemde ‘alternatieve traditie’-benadering van werk dat is gemaakt door vrouwenhanden, benadrukt de sociale en functionele aspecten van activiteiten als weven of pottenbakken in samenlevingen, zo schrijven Judith Barry en Sandy Flitterman (zie ook de afleveringen 511-514).*
Barry en Flitterman kunnen instemmen met het feit dat dit soort bijdragen aan het maken van feministische kunst belangrijk is, maar vinden iets anders even belangrijk: de beperkingen van een vorm van op zichzelf staand subcultureel verzet. Als je je helemaal buiten de dominante mannelijke cultuur houdt en daarmee niet de discussie aangaat, dan loop je het risico te belanden in een getto van vrouwenkunst in een alternatieve traditie.*
Als je bedenkt dat de kern van hun essay Textual strategies: the politics of art making de politieke effectiviteit van een feministisch kunstwerk is, en dat zij langdurige veranderingen ambiëren, wat zeggen Barry en Flitterman dan eigenlijk over de door henzelf onderscheiden tweede categorie ‘subcultureel verzet’?
Ik denk zoiets als: ga vooral zo door en haal al die hardwerkende creatieve vrouwen boven tafel, maar zorg ervoor dat je de strijd aangaat met de dominante mannelijke cultuur, werk aan een plaats in, tussen, naast, tegenover, aan tafel met de heersende stromingen. Ga in ieder geval niet op een onbewoond eiland je ding zitten doen voor een beperkt groepje medestanders.
Hebben ze daarin gelijk, moeten vrouwen zich tussen de heersende dominante mannelijke cultuur wurmen of kunnen ze ook zorgen voor een alternatief met een even grote impact? Of gaat dit alternatief dan als vanzelf deel uitmaken van die dominante mannelijke cultuur? Of zal die dominante mannelijke cultuur langzaam maar zeker veranderen in een cultuur waarin kunst van mannen en vrouwen op gelijke wijze een plaats hebben? Interessante vragen om mee te nemen in mijn onderzoek.
