Foto gevonden op Vice.
Judith Barry en Sandy Flitterman schrijven over de samengestelde betekenis van ‘vrouw’, een betekenis die in de eeuwenlange patriarchale samenleving is ontstaan, en dat er daarom geen onproblematische notie van vrouwelijkheid kan zijn (zie aflevering 518).*
Je kan dat wel willen, die onproblematische notie van vrouwelijkheid, maar Barry en Flitterman wijzen erop dat betekenis een dialectisch proces is.* Dat wil zeggen dat betekenis tot stand komt door hoor en wederhoor, door (tegengestelde) meningen uit te wisselen, dat een toeschouwer die een kunstwerk bekijkt haar eigen lading aan betekenissen meeneemt.
Over dat laatste heb ik in het begin van dit feuilleton al veel geschreven, in het deel over geraakt worden door een kunstwerk. Vooral de afleveringen 21-25 gaan over de rol van de toeschouwer bij het bekijken van kunst.
De kunstenaars in deze derde categorie, die van de separatisten met het potentieel isolationisme (zie aflevering 516), doen volgens Barry en Flitterman niets aan de bestudering van hoe betekenis binnen het sociale geheel tot stand komt.
Maar als je uitgaat van een onproblematische notie van vrouwelijkheid, en dat de culturele positie van vrouwen afgescheiden en anders is dan de heersende stromingen, dan kan dat zeer verontrustende resultaten opleveren, aldus Barry en Flitterman.*
Als voorbeeld noemen ze de kunst uit de groep rondom Terry Wolverton (zie aflevering 518), waarin het onderwerp blootgestelde borsten een prominente plaats krijgt op een manier die opvallend veel lijkt op hoe Les Krims dat in zijn fotografie doet, terwijl deze kunstenaar bekend staat om zijn bijzonder heftige uitingen van vrouwenhaat.
