Afbeelding gevonden op benkurtzblog.
Dat Mary Kelly de sociaal-maatschappelijke ‘heiligheid’ rond de moeder-kindrelatie aan flarden probeert te trekken in haar kunst (zie aflevering 522) is natuurlijk een loffelijk streven. De realiteit is immers een stuk weerbarstiger. De moeder zal over het algemeen heus echt veel van haar kind houden, maar of ze daar nou haar gehele eigen leven voor op wil geven?
Maar het ging over de vierde categorie die Judith Barry en Sandy Flitterman onderscheiden, over artistieke activiteit als een tekstuele praktijk (zie afleveringen 521-522). Welnu, teksten vind je overal in Kelly’s werk, met uitspraken van haar kind, van haarzelf, haar dagboekaantekeningen. Het geheel is doorspekt met lacaniaanse psychoanalytische teksten.
Voor de oplettende, trouwe lezer klinkt dit bekend in de oren, want dat is zéér uitgebreid aan bod geweest in de afleveringen 471-491.
‘Ik gebruik het “kunst object” nadrukkelijk als een fetisj object’, heeft Kelly gezegd in een persbericht over haar eigen werk. Barry en Flitterman citeren daaruit.* Nu is een fetisj een voorwerp waaraan bovennatuurlijke krachten worden toegeschreven, of, om precies te zijn, een object dat is gemaakt door een menselijk wezen en macht heeft over anderen. Zou Kelly dat bedoeld hebben? Zoals gewoonlijk zijn haar beweringen lastig te doorgronden.
En waarom gebruikt ze het kunst object nadrukkelijk als een fetisj object? ‘Om de werking van het onbewuste dat eraan ten grondslag ligt te suggereren’, vertelt ze.*
Juist. Hoe dan?
