Foto gevonden bij portside.org.
Het boek van Juliet Mitchell (1940) waarnaar Griselda Pollock verwijst (zie aflevering 549), stamt uit 1971, is getiteld Women’s Estate en is uitgegeven door Pantheon Books.
In haar voorwoord schrijft Mitchell dat er in 1970 in alle, op drie na, liberale democratische landen van de moderne kapitalistische wereld enige vorm van vrouwenbevrijdingsbeweging actief is. De uitzonderingen zijn IJsland, een volgens Mitchel ‘geïsoleerde enclave van pseudo-egalitair kapitalisme’, en Oostenrijk en Zwitserland, die ‘op sociaal gebied waarschijnlijk van alle Europese samenlevingen het meest traditioneel en hiërarchisch zijn’.*
In een noot schrijft ze daarbij dat er ook actieve groepen zijn in Japan, Zuid-Afrika, Australië, Turkije en Afghanistan, maar dat deze groepen buiten haar discussiegebied vallen.*
Al met al kan Mitchel concluderen dat de vrouwenbevrijdingsbeweging een internationale beweging is, niet op organisatorisch gebied, maar op grond van gedeelde doelen en vrouwen die elkaars situatie herkennen. Hiermee onderscheidt de vrouwenbevrijdingsbeweging zich deels van haar voorgangers, de strijd van de suffragettes in de late negentiende en vroege twintigste eeuw.*
Al was er in die tijd wel sprake van internationale contacten tussen de Engelse en Amerikaanse vrouwen en beïnvloeden ze elkaar ook, voegt Mitchel er in een noot aan toe. Verder was er een belangrijke strijd gaande in andere landen, zoals Zweden en Noorwegen, maar dit alles maakt het niet internationaal. Mitchel oordeelt dat ‘het huidige samenvallen van vrouwenbevrijdingsgroepen duidelijk analoog is aan het internationale karakter van de studentenbeweging’.
De vrouwenbevrijdingsbeweging onderscheidt zich ook van hoe het in de media als een Angelsaksische, overwegend Amerikaanse beweging wordt afgeschilderd. In Engeland dient deze bekrompen presentatie om de vrouwenbevrijdingsbeweging te laten samenvallen met populaire opvattingen over het voormalig feminisme en draagt zo bij aan het verminderen van de impact ervan: vrouwen zijn eerder losgeslagen en dat gebeurt nu weer. Het is maar een vlam-in-de-pan!*
De meeste verschillende groepen zijn elk op haar eigen manier openlijk revolutionair. Dus heeft Mitchell een vraag: Waarom worden ze zelden als zodanig gezien?*
*Juliet Mitchell, Women’s Estate, Pantheon Books, Londen, 1971.
