Foto gevonden bij Atria, Kennisinstituut voor Emancipatie en Vrouwengeschiedenis, op de pagina met de Dolle Mina tijdbalk.
De strijdende groepen (Black Power, studenten, jeugd/hippies) houden zich vooral bezig met de eigen specifieke onderdrukking in het eigen land, maar ze willen hun strijd ook verbinden met een universele situatie (zie aflevering 554). Deze combinatie van persoonlijk en universeel komt volgens Juliet Mitchell perfect tot uiting in de situatie van vrouwen.*
Hoezo dat?
Je kunt volgens Mitchell de uitbuiting van vrouwen in moderne samenlevingen gemakkelijk documenteren, want daar is hun onderdrukking overal en te allen tijde duidelijk. Vrouwen zijn de meest ‘internationale’ van elke politieke strijdende groep, terwijl tegelijkertijd hun onderdrukking ervaren wordt op het meest minuscule en specifieke gebied – thuis. Ofwel de samenvloeiing van het persoonlijke en het politieke.*
Vrouwen hebben met alle drie de strijdende groepen iets gemeen:
- op een enkele vrouw na heeft de overgrote meerderheid van de vrouwen net als zwarte mensen (en de arbeidersklasse) te maken met sociale en economische armoede;
- met studenten delen vrouwen de ervaring van ideologische manipulatie;
- met hippies kunnen vrouwen protesteren tegen de onderdrukking of uitbuiting van seksualiteit door de samenleving, de ontkenning van vrijheid en hun zoektocht ernaar binnen de middelen en mogelijkheden van het individu.*
Maar de brede en alomvattende onderdrukking van vrouwen brengt complicaties met zich mee, aldus Mitchell. Net als zwarte mensen zijn de meeste vrouwen arm, maar net als studenten en de revolutionaire jongeren zijn de vrouwen in de beweging grotendeels middenklasse.*
Wat betekent deze combinatie van factoren voor de oorsprong van de vrouwenbevrijdingsbeweging?*
*Juliet Mitchell, Women’s Estate, Pantheon Books, Londen, 1971.
