Foto gevonden op de site The Sixties.
Midden jaren 1960, zo vertelt Juliet Mitchell, strijden er, grofweg, drie verschillende groepen die met elkaar samenhangen: Black Power, studenten en jongeren (hippies in al hun variaties) (zie ook aflevering 554). Ze is dieper ingegaan op Black Power (afleveringen 557-558) en de studentenbeweging (afleveringen 559-560).
Over de hippies schrijft ze dat zij protesteren tegen sociale manipulatie en onderdrukking van emoties. Wat iemand ook voelt, het mag er zijn. Ze eigenen zich de waarden van vrijheid, emotionaliteit en de rechten van het individu toe en nemen dit serieus.*
Maar deze waarden, aldus Mitchell, zijn in feite een vertekende afspiegeling van moderne kapitalistische ideologieën. In haar tijd voegen de hippies zich dan ook gemakkelijk in de bestaande cultuur of wijken ze er, met andere woorden, niet heel erg van af. Ja, geeft Mitchell toe, er is een zogenoemde drugscultuur, maar ook die voegt zich naar de bestaande cultuur met beweringen dat drugs worden gebruikt om het bewustzijn te verhogen.*
Volgens Mitchel maakt zo’n ongeorganiseerde beweging als de hippies niet veel klaar. Op zijn slechts zijn het een soort leuke symptomen van een vervallen orde, op zijn best zijn het voorlopers of aanstichters van een nieuwe orde.*
Maar een essentiële grote gemene deler bij de drie bewegingen (Black Power, studenten, hippies) en de daarmee verband houdende vrouwenbevrijdingsbeweging, is volgens Mitchel de enorme uitbreiding in het hoger onderwijs in de eerst helft van de sixties. Wat natuurlijk deels te maken had met de babyboom, maar ook met economische en technologische groei (meer en beter geschoolde mensen zijn nodig).*
De toename van ideologie hangt samen met de instituties die het voortbrengen: de instituties die opleiden en socialiseren. De scholen, universiteiten, het gezin: thuis en op school worden kinderen grootgebracht om in de wereld te geloven. Niet iets religieus, maar ideeën en verwachtingen (of het gebrek aan beide). Vrouwen, hippies, jongeren, studenten, schoolkinderen … ze zetten allemaal vraagtekens bij de instellingen die hen hebben gevormd.*
*Juliet Mitchell, Women’s Estate, Pantheon Books, Londen, 1971.
