Feuilleton Abramovic - PhD

Aflevering 565 Vrouwen verenigen zich

“Het mocht niet. Ik deed het gewoon stiekem. Mijn kleren en voetbalschoenen verstopte ik bij vrienden.”

Pioniers! Vrouwen die voetballen tegen wil en dank. Filmpje, van Sporttribune – 3 jan 1970 (3.20 min). Gevonden bij npofocus.

Het grotere politieke plaatje dat Juliet Mitchell interessanter vindt dan de activiteiten van Betty Friedan (zie aflevering 564), bestaat volgens haar uit drie richtingen die samenkomen in de vrouwenbevrijdingsbeweging:

  1. De ontevredenheid van de middenklasse vrouwen, vaak van middelbare leeftijd. Hen wordt verteld dat ze in een matriarchale samenleving leven, immers zij domineren hun kinderen met ‘moederschap’, bezitten het grootste deel van de rijkdom en krijgen hun echtgenoot zover dat hij actief is in de keuken en de luiers wast. Maar deze vrouwen komen niet aan werk dat bij hun beroep past of worden bij promoties steeds overgeslagen.
  2. De ontevredenheid van witte strijdende vrouwen over hun bejegening bij de burgerrechtenbeweging en de links activistische studentenorganisatie ‘Students for a Democratic Society’: zij waren daar ‘typistes, thee-zetters en seksobjecten’.
  3. De tegencultuur, ‘ervaringspolitiek’, en nieuwe politieke gevoeligheid die halverwege de sixties zoveel verschillende groepen opleverde.*

De vrouwenbevrijdingsbeweging in Amerika werd, in tegenstelling tot latere bewegingen in andere landen, niet beïnvloedt door een arbeidersbeweging, noch was er bij aanvang socialistische druk richting revolutie op de arbeidersklasse. De socialistische vrouwen in de beweging waren hoofdzakelijk studenten en die werden eerder ingedeeld langs etnische dan klasse-lijnen, aldus Mitchell.*

De beweging in Amerika was, net als overal, voornamelijk wit en middenklasse, en net als in Europa was er in 1968 opwinding over de afwezigheid van zwarte vrouwen. Echter Amerika had een tweede opwindingsgolf, in 1969, toen de afwezigheid van arbeidersvrouwen duidelijk werd. Deze vrouwen sloten zich in steeds grotere getalen aan naarmate de beweging zich verder verspreid in de fabrieken.*

De zwarte vrouwen waren de meest onderdrukte en uitgebuite mensen in de hele samenleving, óók binnen de Black Power beweging: zwarte mannen hoorden machtig te zijn, zwarte vrouwen zwanger. Op dit moment, schrijft Mitchell in 1971, hebben zwarte vrouwen eigen groepen gevormd en zich aangesloten bij bestaande vrouwenbevrijdingsgroepen.*

Sommige vrouwengroepen zijn goed georganiseerd, met lidmaatschapsvoorwaarden, regelmatige publicaties, geplande campagnes en voortdurende analyse; andere groepen zijn vaak informele bewustwordingsgroepen. In veel steden hebben verschillende groepen een centrum opgericht voor informatie over de beweging, advies over voorbehoedmiddelen en abortus, kinderopvang enzovoort, publicaties over de positie van vrouwen en een politiek aandachtspunt.*

Al met al is de vrouwenbevrijdingsbeweging een heterogene beweging, merkt Mitchell terecht op, met talloze successen, zich snel vermenigvuldigende publicaties, een al zichtbare verandering bij veel mensen in de bejegening van vrouwen, en – misschien wel de allergrootste overwinning – de zelf bereikte grootte en groei van de beweging.*

Vrouwen verenigen zich.*

*Juliet Mitchell, Women’s Estate, Pantheon Books, Londen, 1971.

About the author

Susan Hol

Ontdek meer van Susan Hol

Abonneer je nu om meer te lezen en toegang te krijgen tot het volledige archief.

Lees verder