Foto gevonden bij MoMA artviewer, van de tentoonstelling Adrian Piper at MoMA, June 20, 2018, met nog veel meer mooie foto’s van haar werk.
De kunstenaars in de categorie Transformaties en processen (zie aflevering 618) proberen een identiteit te onderzoeken achter de uiterlijke verschijning. Adrian Piper (1948) heeft het over de grenzen van haar persoonlijkheid, Eleanor Antin (1935) over haar bewegingen bij de grenzen van haarzelf: erbuiten treden, erbinnen blijven, bovenlangs en onderlangs.*
Vrouwen die rechtstreeks met hun lichaam werken, niet alleen om het transformatieproces te benadrukken, maar om van dat materiaal ‘kunst’ te maken, houden zich tegelijkertijd met beide kwesties bezig: met de vrouw als object in het leven en de kunst. Én met een samensmelting van de rollen van de kunstenaar, het model en het werk. Neem bijvoorbeeld Carving: a Traditional Sculpture van Eleanor Antin, aldus Lisa Tickner, wat bestaat uit 144 foto’s van haar naakte lichaam, voor, achter en beide zijkanten, waarmee ze een gewichtsverlies van 4,5 kilo in 36 dagen vastlegt (zie de video in aflevering 411).*
De kunstenaar maakt deze ‘traditionele’ sculptuur voor het Whitney Museum. Aangezien dit museum academisch georiënteerd is, besluit Antin een academische sculptuur te maken. Ze haalt een boek over Griekse beeldhouwkunst uit de kast, want als er íets academisch is, is het dat wel en dan wordt het onmogelijk om het kunstwerk te weigeren, zo redeneert Antin. In Carving: a Traditional Sculpture volgt Antin de methode van de Griekse beeldhouwers: steeds stukken weghakken rondom de figuur (kilo’s afvallen dus in haar geval) zodat hele lagen tegelijk loskomen totdat uiteindelijk het esthetische ideaal is bereikt.*
Andere vormen van transformatie zijn de lichaamsprocessen, zoals veroudering en verval (bijvoorbeeld de doorlopende documentatie (foto’s) van Athena Tacha van de effecten van tijd op haar lichaam), en het verzet tegen de voorgeschreven rol van de vrouw. Vrouwen moeten leren zich vrij te voelen in hun lichaam. Adrian Piper heeft het verzet perfect vormgegeven in haar Catalysis series (zie de MoMA-link in de eerste alinea), aldus Tickner.*
*Uit: Lisa Tickner, The body politic: female sexuality and women artists since 1970. In: Framing Feminism, Art and the Women’s Movement 1970-85. Eds. Roszika Parker en Griselda Pollock, Pandora Press, Londen, 1987, pp.263-276.
