Wat erkend wordt in de kunstwereld, zijn procedés, aldus de filosoof Rob van Gerwen in Art and Experience, 1996 (zie aflevering 61), geen individuele werken.
Dus op een gegeven moment wordt het procedé van geometrische vormen en toevoegingen als zand en stukken krantenpapier erkend. Het krijgt een benaming: ‘kubisme’ (zie ook aflevering 61).
Pas als de toeschouwer eenmaal begrijpt waarom iets nieuws erkend wordt, zoals ‘kubisme’, dan kan zij zonder al te grote problemen een enkel werk waarderen dat past bij dat erkende procedé.
Waardoor ontstaat nu de meeste verwarring over de definitie van kunst?
Dat heeft te maken met vier keuzeniveaus van artistieke intentionaliteit. Als we die niet kunnen onderscheiden, snappen we er niets van.
Wat zijn dan die keuzeniveaus?
1 De classificaties in de kunsten (indelingen in periodes, kunstrichtingen, stijlen, stromingen en dergelijke) en artistieke genres, en daarmee samenhangend de keuze voor bijvoorbeeld genre en stijl.
2 De feitelijke toepassing van het gebruikte materiaal, zoals kleurkeuze, verfdikte, soort kwasten, de plaats waar die ene klodder verf in die bepaalde kleur wordt gezet of hoeveel steen weggehakt moet worden.
3 De representationele of expressieve eigenschappen die de maker in het werk wil realiseren, hierbij hoort het besluit dat het werk af is als het verlangde esthetische effect is bereikt.
4 De relationele eigenschappen van een kunstwerk, bijvoorbeeld de kunstkritiek, de lijst, belichting, musea, het wijzen en de opmerkingen van toeschouwers.
Wat is het effect van deze keuzen op het kunstwerk zelf?
