Om esthetische eigenschappen te kunnen onderscheiden, moet er iets zijn dat je kunt waarnemen, iets met non-esthetische eigenschappen. Dat is het geval bij hedendaagse kunst zoals installaties, gevonden voorwerpen en performances.
Maar ja, voor de meeste toeschouwers bevat deze hedendaagse kunst vooral contrastandaard kenmerken (zie aflevering 72). Daar is niets raars aan, want dit gebeurt steeds als nieuwe kunstvormen zich presenteren (denk aan het kubisme of de in aflevering 59 genoemde toeschouwers uit 1910 die geconfronteerd werden met postimpressionistische werken).
De vraag is dan alleen: ten opzichte van wat zou deze hedendaagse kunst dan contrastandaard kunnen zijn?
Als het gaat om ‘contrastandaard’ (zie aflevering 72-73), dan is dat bij hedendaagse kunst, zoals installaties, gevonden voorwerpen, performances en dergelijke, lastig aan te wijzen.
Bij zoiets als ‘kubisme’ is dat veel gemakkelijker, want dat week af van de kunstvorm ‘schilderen’ maar stond niet volledig buiten die kunstvorm. De kubusvormen vielen buiten de tot dan toe bekende categorie ‘schilderijen’ en waren dus voor de toeschouwers contrastandaard aan die categorie.
Maar buiten welke categorie vallen de waarneembare objecten in de hedendaagse kunst? De categorie ‘sculpturen’ misschien?
