Foto gevonden op Pinterest.
Haar nieuwe benadering in de wereld van de performance, het introduceren van de re-enactement (zie aflevering 82), geeft Abramović de gelegenheid iets recht te zetten. Geen gejat van de originele ideeën van kunstenaars, maar keurig toestemming vragen zoals het hoort en zoals het ook gebeurt in de muziekwereld. Nou ja, ook bij muziek wordt natuurlijk heel wat gejat, maar goed, in de wereld van de performance was helemáál geen sprake van ‘credits’.
Abramović kiest een aantal performances die ze opnieuw wil uitvoeren en gaat op pad om toestemming te vragen. Die toestemming krijgen gaat bij sommigen niet vanzelf en een enkeling weigert, maar over het algemeen gaan de kunstenaars akkoord met een re-enactment.
Abramović giet het geheel in een project dat ze Seven Easy Pieces noemt. De performance van Gina Pane op het bed met kaarsen, The Conditioning, first action of Self-Portrait(s), zit daar ook bij.
De titel van Abramović’ project is wat vreemd, want erg ‘easy’ zijn die ‘pieces’ niet. Naast de kaarsen-performance van Gina Pane re-enact ze Body Pressure (Bruce Nauman, 1974), Seedbed (Vito Acconci, 1972), Action Pants: Genital Panic (Valie Export, 1969), How to Explain Pictures to a Dead Hare (Joseph Beuys, 1965), haar eigen Lips of Thomas (1975) en doet ze afsluitend een nieuw werk: Entering the Other Side (2005).
Dat zijn allemaal behoorlijk heftige performances. Bovendien doet Abramović de zeven performances in zeven dagen, zeven uur per dag. Een zware opgave.
Ik heb lang gezocht naar het waarom van deze titel, maar vond geen antwoorden. Wat ik wel vond was Seven Easy Pieces van Donna Karan. Mogelijk verwijst Abramović – met enig gevoel voor humor – naar de uitvinder van de titel?
