Will Smith slaat de acteur/komediant Chris Rock in het gezicht tijdens de Oscaruitreiking op 27 maart 2022. De klap die Smith uitdeelt ziet eruit als een scène in een film of stripboek, alleen is het in die media meestal een beledigde vrouw die met een slap handje uithaalt naar haar belager. Smith slaat trouwens echt, het is geen grapje.
Waarom slaat hij eigenlijk een collega die, net als hij zelf vaak doet, grappend en grollend op het podium staat? Rock zei: ‘Jada, I love you’. Nu is Jada Pinkett getrouwd met Smith. Was Smith misschien beledigd om de liefdesverklaring van Rock en vermoede hij een geheime affaire? Dat lijkt mij nogal overdreven gezien het feit dat Amerikanen over het algemeen, en acteurs en actrices in het bijzonder, nogal rijkelijk strooien met I love you‘s: het betekent helemaal niets.
Nee, het ging om het vervolg van die zin: ‘Jada, I love you – I can’t wait for G.I. Jane 2‘. Okay, en wat is dan niet goed aan het feit dat Rock uitkijkt naar het vervolg op G.I. Jane? Was dat een hele slechte film met Smith in de hoofdrol?
Nee, ook dat niet. De film G.I. Jane is Amerikaanse actiefilm uit 1997. Heel oud dus! Maar blijkbaar zo indrukwekkend dat de film anno 2022 alsnog aangehaald wordt. De hoofdrolspeler is Demi Moore. Zij is in de film een luitenant die haar plek moet bevechten in een antiterroristisch elitekorps. Het gaat dus om deze vrouw, deze hoofdrol, ofwel het gaat om Jada Pinkett Smith en niet om Will Smith.
Als je G.I. Jane googelt, krijg je allemaal foto’s van de hoofdrolspeler te zien. Wat opvalt is dat ze haar haren heeft afgeschoren. Als een echte luitenant heeft ze een kaal hoofd, of kaal, nee, echt kaal is iemand met Alopecia, als de schedel totaal en volkomen glad is, zonder ook maar een spoortje van een haar. Zo iemand heeft trouwens ook geen wenkbrauwen, wimpers, neushaar, oorhaar, okselhaar en schaamhaar. En laat Jada Pinkett Smith nu Alopecia hebben.
Rock, met zijn blik op Pinkett Smith, maakt zijn grap, er klinkt gelach, Pinkett Smith rolt met haar ogen. Voilà, zou je zeggen, klaar. Er zijn betere grappen, zoals er altijd betere grappen zijn, maar zoveel is hier nou ook weer niet aan de hand. Als Pinkett Smith nou krampachtig haar Alopecia geheim probeerde te houden, ja, dan was het een wel heel wrange grap. Maar het tegendeel is aan de hand. Ze deelt zo’n beetje al haar avonturen in Alopecia-land publiekelijk. Bovendien loopt ze, net als ik, gewoon rond met haar kale hoofd, wat er overigens prachtig uitziet bij haar.
Dat Will Smith het podium op stampt om Rock in het gezicht te slaan en even later, vanaf zijn zitplaats, tot twee keer toe schreeuwt: ‘keep my wife’s name out of your fucking mouth’, komt op mij over als hanengedrag: blijf van MIJN vrouw af. Waarom ging Smith, als hij het idee had dat Pinkett Smith het allemaal vreselijk vond, niet náást haar staan? Wat wil jij? Wat heb je nodig? Wat vind jij? Had hij allemaal kunnen vragen. In plaats daarvan hangt hij ‘de echte man’ uit en laat zijn vrouw als woordeloos wezen daarbij achter.
En dan nog iets. Want waarom zoveel ophef over een vrouw zonder haar op haar hoofd? Echt. Sinds ik Alopecia heb, sinds ik rondloop met een kaal hoofd, merk ik hoe belachelijk belangrijk vrijwel iedereen een hoofd vol haren vindt. Waarom? Er wordt geschoren, gewaxt, geëpileerd en gelaserd om allerlei overtollige haren kwijt te raken, maar oh wee als op het hoofd de golvende lokken ontbreken.
Wat écht zou helpen, in plaats van al deze heisa rondom Smith en Rock, is dat we met z’n allen dat hele idee van de met glanzende, liefst krullende, haren omlijste perfecte schoonheid loslaten. Het is een DING en daarom maakt Rock die grap. Hij zal echt geen grappen maken over zoiets gewoons als een lange broek of het groene gras.
Alles wat een DING is, zoals kale vrouwen, mensen met een beperking, alle schakeringen van de lgbtqia+-community, mensen met een chronische ziekte, mensen met een accent, ofwel alles wat buiten de familie doorsnee valt – een familie die trouwens steeds kleiner wordt – is voer voor de grappen makende komediant.
Als Will Smith mijn echtgenoot was geweest, dan had ik een heel hartig woordje met hem gesproken. Fijn dat hij aan mij denkt en het voor mij op wil nemen, maar erg jammer dat hij mij niet heeft gevraagd naar mijn wensen. Maar bovenal, als ik Jada Pinkett Smith was geweest, was ik opgestaan en had ik een buiging gemaakt naar de volle zaal, roepen dat dit een heel goed idee was. Al wees iemand op Twitter mij terecht op het feit dat niet iedereen tot zoiets in staat is.
