Artemisia Gentileschi
Self-Portrait as the Allegory of Painting, ca. 1639
Oil on canvas
38 × 29 in; 96.5 × 73.7 cm
Italië, zeventiende eeuw. Vrouwen hadden erg weinig carrièremogelijkheden. Twee om precies te zijn: moeder worden of het klooster ingaan. Zo schrijft Alexxa Gotthardt in haar artikel over Gentileschi. Ik denk dan meteen ook aan al die vrouwen die voorbestemd waren tot de ‘carrière’ als werkpaard op het land, in de kroeg, als dienstmeid of prostituee. Maar goed, dat dus even terzijde.
Tegen alle gebruikelijke zeden van die tijd in wist Artemisia Gentileschi zich een weg te banen als kunstenaar. Van de late 16de eeuw tot het midden van de 17e eeuw bouwde ze een reputatie op als een van Europa’s meest gewilde kunstenaars. Gentileschi vocht hard voor zoveel mogelijk vrijheid en schreef ooit over zichzelf: ‘Je zult de geest van Caesar vinden in deze ziel van een vrouw’.
Maar ook zij verdween na haar dood bijna geheel uit de kunsthistorische teksten. En zelfs toen haar werk werd herontdekt in de vroege twintigste eeuw volgden vooral misattributies en overdreven geseksualiseerde interpretaties, gericht op het aanvallen van Gentileschi in plaats van op haar kunstenaarschap.
Ondanks alle hindernissen is ze dan toch sinds kort tot de top van de canon gestegen als een van de eerste vrouwelijke kunstenaars die een brede, ingrijpende invloed heeft op de kunst van haar tijd. Ze heeft ook tientallen kunstenaars na haar beïnvloed, vooral diegenen die op zoek waren naar een meesterlijke en vasthoudende heldin.
Het meer uitgebreide verhaal over haar, haar leven en loopbaan, hobbels, het verband tussen haar leven en kunstwerken, en de langzaam groeiende erkenning in onze tijd, lees je hier (in het Engels).
