Levenswijsheden

Familieherstellingen

Susan Hol, Komrijlucht, 2013.

Het enige dat ik een dikke twintig jaar geleden deed was het contact met mijn vader verbreken.

Nou ja zeg, zoiets doe je toch niet!

Wie doet dat nou?!?!

Jeetje, dat je dat kan, ik zou het niet kunnen hoor!

Dat kan je wel doen, maar het blijft toch altijd je vader!

De geschoktheid van anderen over mijn beslissing heb ik uiteindelijk maar opgevat als een bevestiging van het feit dat mijn besluit bepaald niet gemakkelijk was.

Kijk, over kleine dingen beslis ik binnen maximaal vijf minuten: koffie of thee, welke nieuwe (hardloop)schoenen ik ga kopen, wat ik wil eten in een restaurant. Maar bij grote dingen ben ik als onze koningin Beatrix: daar doe ik heel lang over. Zij dacht jarenlang na over haar troonsafstand, alle voors en tegens wikkend en wegend, kijkend naar zichzelf en de gevolgen voor anderen. Precies zo denk ik na over beslissingen met grote gevolgen. Eén daarvan is mijn sterilisatie, nu bijna dertig jaar geleden. Een besluit waarvan ik erg veel plezier heb gehad. Nóóit spijt. Of mijn filosofiestudie: zou ik deze gaan doen naast werk en gezin … láng over nagedacht, vaak heroverwogen, en na heel wat jaartjes uiteindelijk tóch een filosoof in de analytische esthetica geworden. Waarmee ik heel blij ben.

Dus, ik wil maar zeggen, zoiets groots als het contact met mijn vader verbreken was onvergelijkbaar met de menukeuze in een restaurant. Aan zo’n besluit moeten wel een heel goede redenen ten grondslag liggen.

Wat er allemaal is gebeurd is belangrijk voor mij, maar … ach … de tijd dat ik genoegdoening zocht voor de schade die mij is aangedaan is al behoorlijk lang voorbij. Waar het om gaat is dat het voor mij en mijn gezondheid de hoogste tijd werd om te gaan leven in plaats van overleven.

Na mijn besluit volgde een langzaam maar zekere shut down. Mijn moeder vond dat ze moest kiezen. Het laat zich raden waar haar keuze op viel. Dat respecteerde ik. Het ging er immers om dat ik een poging zou gaan doen te stoppen met alleen maar overleven. De bedoeling was niet om het leven van een ander overhoop te gooien. Daarna haakte door allerlei omstandigheden de een na de ander af. Met de meeste ging dat heel vanzelf, omdat ik niet meer op verjaardagen/familiefeestjes kwam. Maar een van mijn zusjes en ik hebben samen besloten om geen contact meer te hebben, omdat ze klem kwam te zitten tussen mij en onze ouders. Alleen mijn oudste broer zag ik wel nog heel af en toe.

Ik wende aan een leven als onbestorven wees en verwerkte het verdriet daarover. Met de nodige hulp van een haptonoom, ondersteuning van mijn partner die al sinds mijn vijftiende aan mijn zij staat en vier heel trouwe lieve vriendinnen veroverde ik het genoegen te kunnen leven, zomaar, daadwerkelijk te leven en te genieten, zonder de voortdurende alertheid van een overlever. Mijn opgroeiende dochter was hierin een voorbeeld. Samen genoten we van heel kleine en grotere dingen in en van het leven.

Op een dag kwam mijn vader te overlijden. Sindsdien is er, heel, heel langzaam aan weer start up op gang gekomen. Een proces van jaren. Het zusje dat klem had gezeten tussen mij en mijn ouders nam het initiatief tot een ontmoeting met onze moeder. Dank je wel lieve zus! Daarna was ik een keer in Nederland met mijn verjaardag, een zonnige dag in mei, en verschenen mijn moeder, de lieve zus en mijn jongste zusje in Overberg. Er volgden meer bezoekjes in de loop van de tijd en afgelopen zaterdag 23 februari is het slotakkoord geschreven, op de tachtigste verjaardag van mijn moeder. Ik was er met mijn dochter, haar partner en hun twee kleine mannekes. Zij hadden mijn twee grote broers en drie jongere zusjes met partners, kinderen en kleinkinderen een paar maanden eerder ontmoet op een feest van mijn jongste zusje. Ik heb broers, zusjes, schoonzussen, zwagers en nog veel meer familieleden kunnen omhelzen, zoenen en de hand kunnen schudden. De ontmoeting met mijn tweede broer werd een verrassing: ik moest erg huilen, waar ik totaal niet op gerekend had, maar het was goed. En één zusje was er wel maar wou geen ontmoeting. Daar had ik ook niet op gerekend, maar het geeft niet, dat is ook goed.

Hoewel dit slotakkoord misschien niet voor iedereen geldt, voor mij is het dat zeker. Al mijn deuren staan wagenwijd open, er waait een zomerse bries door mijn hart, de rivier kan vrij doorstromen, zonder barrières.

Daar ga ik maar eens een poosje enorm van genieten.

About the author

Susan Hol

Ontdek meer van Susan Hol

Abonneer je nu om meer te lezen en toegang te krijgen tot het volledige archief.

Lees verder