Met een brok in mijn keel bekijk ik het slot van Keith Haring, de man van de zeer herkenbare getekende figuren is niet meer. Wist ik dat niet? Eh, nou, ik ben qua Keith Haring altijd blijven steken in: oh ja, ah, dat is een tekening van Haring. Geen idee hoe hij leefde, werkte, geschiedenis maakte en, ja, dood ging dus. En hoewel mijn scriptie Een berg fietswielen in de hoek van een museumzaal (2008) gaat over hedendaagse ontwikkelingen in de kunstpraktijk, komt Keith Haring daarin helemaal niet voor.
De eerste schok die de documentaire (te zien bij Kunstuur, uitzending gemist) teweegbrengt is zijn geboortedatum: 4 mei 1958. Om de een of andere (vreemde?) reden dacht ik bij Keith Haring altijd aan een bejaard iemand als Andy Warhol. Blijkt hij gewoon maar één jaar en zes dagen ouder te zijn dan ik! Hoe is het in godsnaam mogelijk dat ik in mijn leven, tijdens het opgroeien, niet véél meer van de man ben tegengekomen? Misschien vanwege dezelfde dorpse toestanden als waarin hij is opgegroeid. Tot mijn verrassing herken ik in Keith Haring de werkdrift, de manier waarop hij dingen aanpakt: lentekind met het aardse en standvastige sterrenbeeld van een doorzetter, een harde werker die stap voor stap met een zacht soort eigengereidheid zijn unieke levensweg bewandelt.
De tweede schok is kunsttechnisch van aard. Op een gegeven moment zegt een goede vriendin van Haring in de documentaire dat waar Andy Warhol de gewone dingen de kunsten binnen bracht (hoewel Duchamp daarmee natuurlijk eersie was), Keith Haring de kunst naar de gewone wereld verplaatste. Geen Campbell Soup in het museum, maar een echte Keith Haring op de muur van je stadsplein. Een trend die met groot enthousiasme door velen is voortgezet. Ook hier waren andere kunstenaars eersie, namelijk de mannen en vrouwen die zich met Land Art bezig hielden (waarover een andere keer). Het verschil was dat Haring zich niet in het woud verstopte, maar de Big Apple als schildersdoek gebruikte.
De laatste schok was dat mijn aanvankelijke scepsis over Keith Haring en zijn werk in de loop van de documentaire veranderde in een groeiende waardering, zodanig dat op het eind ik dus achterbleef met een brok in mijn keel van spijt dat deze kunstenaar niet meer onder ons is.
