Het was zomaar een dag in de week. Een dag die zonnig begon en later grijs dichttrok. Helaas was op dat grijze moment de fotoshoot van dochter Rosan en haar paard Ciaran. Ik mocht ze vastleggen tijdens hun instructie in de oefenbak onderaan de Amerongse lekdijk. Onze fotoshoot werd gezellig begeleid door motoren die met hun diepe brom over de dijk tuften, zoevende race- en toerfietsers, grommende cabrio’s en scheurende ‘koekblikken’.
Rosan doet in de paar vrije uurtjes die overschieten de instructeursopleiding Rechtrichten bij Marijke de Jong. Als je denkt: wasdanouweer, kijk dan even op de site van Rosan. Hoewel de opleiding volledig gericht is op het werken met je paard, zijn er ook voor de mens uiterst behartigenswaardige dingen op te steken. Zo kon het dat op zomaar die dag in de week, nadat ik een batterij foto’s met grijs bewolkte achtergrond had geschoten, we spraken over leren en ik getrakteerd werd op een heerlijk inzicht.
Ciaran was duidelijk vermoeid na de les, fysiek, maar vooral ook mentaal. Hij toonde dat op een voor mij, menselijk wezen, herkenbare manier: eerst bleef hij een minuut of acht doodstil voor zich uit staan staren, vervolgens ging hij voorzichtig bewegen en viel ten slotte aan op het kleefkruid dat buiten de omheining van de oefenbak groeit. Leren is een inspannende bezigheid, zo toonde Ciaran maar weer, en om ervan aan te sterken kreeg hij een paar handjes krachtvoer. Terwijl hij dat vol overgave naar binnen werkte vertelde Rosan over de herkenbare realiteit bij leren: eerst kost het veel tijd Ciaran een vaardigheid aan te leren, vervolgens gaat het best goed en dan ineens is de ‘top’ bereikt, lijkt hij niets meer bij te leren en heb je het gevoel overnieuw te moeten beginnen. Bij iedereen, dus ook bij paarden, is in dat geval de nieuw opgedane kennis natuurlijk niet weg, maar moet je terug naar de basis. Eerst iets basaals bijleren, de basis verbreden en dan geduldig verder werken aan een nieuwe, grotere piramide. Tot je weer aan de top bent, de boel lijkt te stagneren en je toe bent aan een nog bredere basis.
Met groeiend enthousiasme luisterde ik naar Rosan haar verhaal over leren. Dit was zó logisch. En wat paste het zoveel beter bij mijn eigen leren tijdens mijn verwerkingsproces dan de verhalen over een cirkel of spiraal. Verwerken gaat vaak gepaard met het gevoel dat je steeds weer tegen dezelfde dingen aanloopt en wéér helemaal overnieuw moet beginnen. In de jaren dat ik intensief bezig was met verwerken van (zeer) oude dingen heb ik die verhalen over cirkels en spiralen altijd raar gevonden: je loopt in feite rond in een soort kringetje. Al was verdieping daarbij natuurlijk het toverwoord. Maar Rosan haar verhaal zette een stroom vallende kwartjes in werking. Natuurlijk! Ik bereikte steeds de ‘top’! Ging vervolgens met een hoop gemopper en chagrijn terug naar de basis, om die met een diepe zucht en veel geduld weer te verbreden. Wat uiteindelijk een heel goed gevoel gaf en me motiveerde voor de volgende stap. Zo heb ik jarenlang gebouwd aan meer grond onder mijn voeten om stevig op te staan.
De mooiste lessen leer je soms op zomaar een dag in de week. En de foto’s? Die waren niet heel erg geslaagd, maar Rosan kon ze goed gebruiken als feedback.