Je bent het of je bent het niet. Een sportief type. Waar anderen zich zuchtend en steunend tóch maar niet naar de sportschool begeven, maak ik om de dag geheel vrijwillig en uiterst blijmoedig in mijn eentje de omgeving al hardlopend onveilig. Blij dat het kán, dat ik niet geblesseerd, gehandicapt of anderszins belemmerd ben. De Zandvoortse turnvereniging heeft de twijfelachtige eer aan de start van mijn sportieve carrière te staan. Ik was 3. Het verhaal gaat dat ik vooral over mijn eigen voeten struikelde (x-benen, voetjes naar binnen gedraaid). Na 10 jaar turnen – waarin een verblijf in Schijndel en een verhuizing naar Schoonhoven vielen – en, jawel, diverse mooie prijzen (het kwam toch nog goed met die beentjes en ik bleek een meid met lef te zijn op diverse toestellen), was volleybal aan de beurt. Jarenlang snapte ik er helemaal niks van dat meiden rond hun 12e, 13e het turnen vaarwel zeiden. Eenmaal zelf op die leeftijd viel het kwartje. Op volleybal waren wij meiden in ieder geval veilig voor graaiende trainershandjes. Na 2 jaar volleybal, talloze verzwikte enkels, heel veel gebekvecht in het team én een klinkende overwinning, vond ik het welletje en stapte over op atletiek. Kogelstoten, verspringen, hordelopen, speerwerpen, discuswerpen, hoogspringen, hardlopen, name it, I did it. Sinds een jaar of tig concentreer ik me op t rennen.
Sporty Spice
